Energiezuinige woning opleveren

Een energiezuinige woning wordt gekenmerkt door een energiezuinig ontwerp en technische kenmerken die het mogelijk maken een hoge levensstandaard en comfort te bieden met een laag energieverbruik. Traditionele verwarmings- en actieve koelsystemen ontbreken of worden slechts secundair gebruikt. Energiezuinige gebouwen kunnen worden gezien als voorbeelden van duurzame architectuur. Energiezuinige huizen hebben vaak een actief en passief ontwerp en onderdelen van zonne-energiegebouwen, die het energieverbruik van het huis verminderen en een minimale impact hebben op de levensstijl van de bewoner. Overal ter wereld geven bedrijven en non-profit organisaties richtlijnen en certificaten af om de energieprestaties van gebouwen en hun processen en materialen te garanderen. Certificaten omvatten passiefhuis, BBC – Bâtiment Basse Consommation – Effinergie (Frankrijk), zero-carbon house (UK) en Minergie (Zwitserland).

Passieve zonne-energietechnologieën maken gebruik van zonlicht zonder actieve mechanische systemen (in tegenstelling tot actieve zonne-energie). Dergelijke technologieën zetten zonlicht om in bruikbare warmte (in water, lucht en thermische massa), veroorzaken luchtbewegingen voor ventilatie of toekomstig gebruik met weinig gebruik van andere energiebronnen. Een veelvoorkomend voorbeeld is een solarium aan de evenaarszijde van een gebouw. Passieve koeling is het gebruik van dezelfde ontwerpprincipes om de behoefte aan koeling in de zomer te verminderen.

Sommige passieve systemen gebruiken een kleine hoeveelheid conventionele energie om kleppen, rolluiken, nachtisolatie en andere apparaten te regelen die de inzameling, opslag en gebruik van zonne-energie verbeteren en ongewenste warmteoverdracht verminderen.

Passieve zonnetechnologieën omvatten directe en indirecte zonnewarmtewinning voor ruimteverwarming, zonneboilersystemen op basis van de thermosiphon, het gebruik van thermische massa en faseveranderingsmaterialen voor het afremmen van schommelingen in de temperatuur van de binnenlucht, fornuizen op zonne-energie, de zonneschoorsteen voor het verbeteren van de natuurlijke ventilatie en aardse bescherming.

Passieve zonnetechnologieën omvatten meer in het algemeen de zonneoven, maar hiervoor is meestal wat externe energie nodig om hun concentrerende spiegels of ontvangers op elkaar af te stemmen, en hebben in het verleden niet bewezen praktisch of kosteneffectief te zijn voor wijdverbreid gebruik. De “laagwaardige” energiebehoeften, zoals ruimte- en waterverwarming, zijn in de loop der tijd betere toepassingen voor passief gebruik van zonne-energie gebleken.

Als wetenschap
De wetenschappelijke basis voor het ontwerp van passieve zonne-energiegebouwen is ontwikkeld vanuit een combinatie van klimatologie, thermodynamica (in het bijzonder warmteoverdracht: geleiding (warmte), convectie en elektromagnetische straling), vloeistofmechanica/natuurlijke convectie (passieve beweging van lucht en water zonder gebruik van elektriciteit, ventilatoren of pompen), en menselijk thermisch comfort op basis van warmte-index, psychrometrie en enthalpiecontrole voor gebouwen die bewoond moeten worden door mensen of dieren, serres, zonnekamers, solaria en kassen voor de opvoeding van planten.

Specifieke aandacht wordt verdeeld in: de locatie, locatie en zonneoriëntatie van het gebouw, lokaal zonnepad, het heersende niveau van zonnestraling (breedtegraad/zonneschijn/wolken/neerslag), ontwerp- en bouwkwaliteit/materialen, placement/formaat/formaat/type van ramen en muren, en het gebruik van thermische massa voor de opslag van zonne-energie met warmtecapaciteit.

Hoewel deze overwegingen kunnen worden gericht op elk gebouw, vereist het bereiken van een ideale geoptimaliseerde kosten-/prestatieoplossing een zorgvuldige, holistische, systeemintegratie-engineering van deze wetenschappelijke principes. Moderne verfijningen door middel van computermodellering (zoals het uitgebreide Amerikaanse Ministerie van Energie “Energy Plus”, een energiesimulatiesoftware voor gebouwen) en de toepassing van tientallen jaren ervaring (sinds de energiecrisis van de jaren zeventig) kunnen leiden tot aanzienlijke energiebesparingen en een vermindering van de milieuschade, zonder dat dit ten koste gaat van de functionaliteit of de esthetiek. In feite kunnen passief zonne-energie-ontwerpkenmerken zoals een kas/zonnekamer/solarium de leefbaarheid, het daglicht, het uitzicht en de waarde van een huis aanzienlijk verbeteren, tegen lage kosten per eenheid ruimte.

Sinds de energiecrisis van de jaren zeventig van de vorige eeuw is er veel geleerd over het ontwerp van passieve zonne-energiegebouwen. Veel onwetenschappelijke, op intuïtie gebaseerde, dure constructie-experimenten hebben geprobeerd en er niet in geslaagd om nul-energie te bereiken – de totale eliminatie van de verwarmings- en koeling energierekeningen.

Passieve zonnebouw is misschien niet moeilijk of duur (met behulp van bestaande materialen en technologie), maar het wetenschappelijke passieve zonnebouwontwerp is een niet-triviale technische inspanning die een aanzienlijke studie van eerdere contra-intuïtieve lessen vereist, en tijd om de simulatie-input en -output in te voeren, te evalueren, en iteratief te verfijnen.

Een van de meest nuttige evaluatie-instrumenten na de bouw is het gebruik van thermografie met behulp van digitale warmtebeeldcamera’s voor een formele kwantitatieve wetenschappelijke energieaudit. Thermische beeldvorming kan worden gebruikt om gebieden met slechte thermische prestaties te documenteren, zoals de negatieve thermische impact van gehoekt glas of een dakraam op een koude winternacht of warme zomerdag.

De wetenschappelijke lessen die in de afgelopen drie decennia zijn geleerd, zijn vastgelegd in verfijnde comp comp

Vertaald met www.DeepL.com/Translator